Het was augustus 1998 en ik was net afgestuurd aan de theaterschool in Amsterdam en na vijf weken Mexico kom ik, bij toeval in een bar, een leuke Franse man, later mijn man, tegen. Het was letterlijk liefde op het eerste gezicht. Negen maanden later besluit ik vanuit Heesch naar Parijs te verhuizen, want op je 22ste is er toch niks leuker? En ik kon altijd nog terug, zo ver is het ook weer niet.
Wonen en werken in Parijs is een geweldige ervaring. Een nieuwe taal leren, de cultuur, het eten en de werkcultuur; er kwam een hoop nieuws op me af. Maar als ik iets wel leuk vind, is het wel leren en nieuwe ervaringen opdoen. Ik voelde me als een vis in het water.
Werk vinden bleek heel makkelijk. Er wordt vaak gezocht naar werknemers die Nederlands spreken en de rest van mijn talenten zijn minder belangrijk. Het werd iets in toerisme en dat is me op dat moment op het lijf geschreven. Na acht jaar in de reisbranche te hebben gezeten en verschillende banen te hebben gehad, besloot ik dat het tijd is voor iets anders. Dat is voor Fransen een raar verschijnsel in 2008. Je verwisselt niet zomaar van baan als je een vast contract hebt.
In 2004 hadden we al een maison à la campagne, een buitenhuis, in Bourgogne gekocht. In dit buitenhuis ontvangen we vrienden en familie. Ik was en ben me ervan bewust dat we ‘ver’ weg wonen als er iets plots gebeurd, maar aan de andere kant ben ik (met mijn ouders) me ook erg bewust van de tijd die we met elkaar doorbrengen. We zien elkaar nooit voor een kop koffie of een lunch. Het is altijd een paar dagen en ik raad iedereen aan om af en toe wat langer met elkaar op te trekken. Het maakt de band alleen maar sterker.
In 2012 begon ik mijn eigen importbedrijf. Mooie buitenlandse (en vooral Nederlandse) producten verkopen aan Franse winkels. Het Nederlandse VOC-bloed zit er blijkbaar een beetje in.
Dit doe ik vanuit ons buitenhuis. Ik heb dus Parijs als woonplaats verlaten, maar kom er graag terug voor vrienden en cultuur. Al zijn mijn man en ik beide eigenaar, ik bestuur het bedrijf van dag tot dag. En nu, na twaalf jaar, is het een voortvarend bedrijf, met nota bene Miffy, oftewel Nijntje, als best verkopende product in de vorm van knuffels, spaarpotten en lampen. Is er een leukere link te vinden met Nederland dan het merk Nijntje verkopen?
Twee jaar geleden begonnen mijn man en ik een bed and breakfast in ons buitenhuis les Callots. Gastvrij zijn en gasten ontvangen gaat ons goed af, en nu dus ook professioneel.
Ik mis Nederland niet echt, maar we wonen dan ook redelijk dichtbij. Ik kom vijf keer per jaar terug en dan voel ik me wel weer thuis. Maar in Frankrijk voel ik me ook thuis. Dat geluk heeft niet iedereen, om in twee landen thuis te kunnen komen. Zo ben ik altijd wel een beetje met vakantie.