Hoi allemaal,
Ik ben Eva Corssmit, ik ben 25 jaar oud en ik kom uit Nistelrode. Vijf maanden geleden ben ik afgereisd naar het zonnige Midden-Amerika. Momenteel woon ik in Bijagua, een gezellig dorpje in de jungle van Costa Rica.
De dagen beginnen hier vroeg en omdat de zon het hele jaar om 18.00 uur al onder is, gaan we vroeg naar bed en staan we vroeg op. Voor 6.30 uur sta ik al naast mijn bed. De zon schijnt uitbundig en ik word begroet door het gezang van tropische vogels en gebrul van apen buiten mijn raam. Mijn maag rommelt en ik loop naar de keuken. Vergeet de Nederlandse boterham met hagelslag, want de moeder van het lieve gastgezin zet een groot bord vol heerlijke gebakken rijst, bonen en ei voor mijn neus. Daarbij worden bakbananen geserveerd die hier vers geplukt zijn uit de achtertuin (meer een achterjungle), waar ik gisteren nog een luiaard zag.
Dit land is echt een paradijs. Hoe belandt een meisje uit Nistelrode hier? Van jongs af aan was ik al een grote dierenvriend en ik wilde niets liever dan het oerwoud redden. Daarom besloot ik na Gymnasium Bernrode biologie te gaan studeren aan de Universiteit van Leiden. Daar leerde ik over alle ecosystemen die de planten, dieren en paddenstoelen op aarde verbinden. Naast biologie en wetenschap was ik altijd al gek op tekenen. Ik maakte graag realistische portretten van mijn familieleden en huisdieren.
Toen ik een master opleiding moest kiezen, wist ik niet of ik onderzoeker wilde worden of kunstenaar. Toen ondekte ik een tweejarige masterstudie in Maastricht, de Master of Scientific Illustration. Deze studie is een combinatie tussen een studie anatomie en de kunstacademie. Hier werd ik doordrenkt met kennis over tekentechnieken, gingen we in het anatomische laboratorium van de universiteit dissecties uitvoeren op zowel dieren als mensen en maakten we uitstapjes naar de operatiekamer van het ziekenhuis om mee te kijken met de chirurg.
Aan het end van mijn studie schreef ik (of liever, tekende ik) mijn proefschrift over de anatomie van tapirs. Tapirs zijn altijd al mijn favoriete dier geweest. Het zijn een soort mollige pony’s met een korte slurf en grote, ronde oren. Veel mensen denken dat het miereneters zijn, maar dat klopt niet. Ze zijn eigenlijk de eeuwenoude grootouders van de paarden. En jawel, ze wonen hier in Costa Rica!
Hier in Bijagua doe ik vrijwilligerswerk voor het Naī-tapir conservatieproject van de Costa Rica Wildlife Foundation om de co-existentie tussen tapirs en mensen te bevorderen. Dankzij internet kan ik mijn werk als wetenschappelijke illustrator voor mijn eigen bedrijf, Corssmit Visualisations, ook gewoon blijven doen. Mijn opdrachten komen uit verschillende landen en vakgebieden, waardoor ik me steeds in nieuwe onderwerpen mag verdiepen. Alles bij elkaar heb ik geen tijd om me te vervelen.
Volgende keer vertel ik meer over het tapir-project. Wil je in de tussentijd meer weten over wetenschappelijk illustreren? Check dan mijn website: EvaCorssmit.com.
Tot de volgende en groetjes uit Costa Rica!
