Als groot liefhebbers van de onderwaterwereld waren we al eerder op Bonaire geweest en, zoals velen het beleven, voelde dat direct al een beetje als thuiskomen. Het verlies van een (schoon-) vader op de akelig jonge leeftijd van 46 jaar, de gejaagde levensstijl in Nederland en het feit dat we geen kinderen hebben, deed ons in 2017 (zelfs nog eerder dan gepland) besluiten naar Bonaire te verkassen.
We lieten een fijn huis, een vaste baan en vrienden en familie achter. De al gekochte nieuwbouwwoning, die als tweede huis was bedoeld, was toen nog niet eens opgeleverd.
In Nederland werkten we samen bijna 100 uur per week en omdat we niet tot onze pensioenleeftijd zo door wilden gaan, werd ons motto ‘Minder werken, meer genieten’. Of zoals de tattoo op de onderarm van Christian zegt, ‘One life, live it’.
Momenteel zijn we nog wel druk bezig met de afbouw van ons nieuwe huis, maar een doorsnee werkdag is voor Christian tegenwoordig van 7.00 tot 15.00 uur. Christian heeft een eigen klus- en onderhoudsbedrijf). Ik, Sandy, werk van 8.00 tot 14.00 uur op de financiële administratie van een resort. Helemaal niks doen, is ook zeker geen optie, want daarvoor is het eiland te klein en het zit gewoon ook niet in onze aard.
Op de woensdagen zijn we vrij en uiteraard zijn we dat ook in de weekenden. Binnenkort hopen we die dagen nog meer te kunnen vullen door met ons eigen bootje op zee te gaan varen of een verfrissende (scuba)duik in de Caribische Zee te nemen. Of gewoon een dagje helemaal niks doen natuurlijk!
Het huis op Bonaire waar we eerst woonden, verhuren we voor lange termijn. Het zwembad- en tuinonderhoud doen we zelf. Grappig trouwens dat de huidige bewoonster ook uit Bernheze komt. Zij en haar vriend zijn sinds maart vorig jaar op het eiland.
Behalve de temperatuur, die overdag altijd rond de 30 graden ligt, hebben we hier weinig tot geen stress en zeker niet zoveel verplichtingen zoals we in Nederland hadden. Voor wat betreft de digitale wereld liep Bonaire wel ver achter, en dus had ik op mijn werk best een voorsprong op collega’s aangezien ik in Nederland ook altijd op kantoor heb gewerkt. De afgelopen twee jaar is er op Bonaire echter wel veel vooruitgang geboekt wat betreft digitalisering. Wel moet je hier nog steeds vaak veel geduld hebben als je naar een instantie, zoals het IND of Burgerzaken gaat. Tientallen wachtenden zijn dan geen uitzondering…
Omdat we veertien maanden noodgedwongen uit onze koffers hebben geleefd vanwege de verlate oplevering van ons eerste huis, kwamen we tot de ontdekking dat we in Nederland toch wel heel materialistisch zijn ingesteld. Je hebt hier op Bonaire vanwege het weer natuurlijk minder nodig, maar daarnaast gaan spullen ook veel sneller stuk door het felle zonlicht en de temperatuur.
Sinds we hier wonen, vinden we praktisch dan ook belangrijker dan wanneer iets mooi is. Ook zien we dat geduld iets is dat Antillianen meer van nature hebben. Die zijn meer relaxed, ‘laidback’ dan wij Nederlanders. Ik denk dat wij te lang in Nederland hebben gewoond om helemaal zoals hen te kunnen leven…
Zowel Christian als ik voelen niet de behoefte om Bonaire te verlaten. In de toekomst kijken, kunnen we niet, maar als ons droomhuis straks helemaal klaar is, willen we echt alle vrije tijd doorbrengen op het eiland. Iets waar we voorheen uren voor in het vliegtuig moesten zitten…
